Ruis

Vanwege de lucht die ik inadem,
Om mijn gestel opgang te houden
Mijn hart, mijn hersenen, mijn ogen
Wezenlijk blijven in het beweegvlees
Het voelt beperkt
en lijkt nergens over te gaan.
Zo leven in de tijd die voorbij gaat

Waar komt die behoefte vandaan?
Een begeerte om
een antwoord te beleven.
Mijn intuïtie,
mijn bedwelming, mijn ruis.
Een te kleine pijn en droge tranen
Stilte gezocht maar
lijkt juist af te leiden
Een onverschilligheid
danst met verdriet.
De meeste vragen geschreeuwd
Het antwoord heerst in stilte

Vanuit een stil weten
Een Mijn God! Mijn God!
Waarom heeft U Mij verlaten?
De Zoon Zijn vraag,
beantwoord door stilte.
Het wordt stil en een zelfverontwaardiging
maakt zich van mij meester
En ik besef: de vraag
van de Zoon is mij tot antwoord.