Een popje.
Onder een glazen serreke.
Het leven vroegtijdig gekomen
als de glinstering van een sterreke.
Te vroeg nog om te dromen.
Gevoelig en fragiel.
De liefde die mens geworden is.
Het parelke dat ik bemin.
Teveel wat ik mis.
Achter glas verstoken.
Als een plantje klein.
De mooiste bloem ontloken.
Nog volkomen “afhankelijk” zijn.
Eindeloos deint de tijd.
Eer het kindeke, voldoende resistent
van het glazen huizeke bevrijd.
De echte moederliefde weer herkent.
Laat wat van je horen