Op een gegeven moment weet ik echt niet meer waar ik voor moet gaan, een eigen mening moet je hebben maar om ervoor te slaan?
Ik kan gewoon niet meer bevatten dat alles zo moet zijn, je zou erover moeten praten in plaats van al die tranen & die pijn.
De wereld blijft maar draaien voor zolang het nog duurt, de pijn blijft maar schieten ze worden in kogels afgevuurd.
Tranen van angst een gebroken hart, al laat je je emoties zien ben je een geval apart.
En dan opnieuw sta je er alleen voor, om gek van te worden je pakt het verkeerde spoor.
Maar er is een trein, een trein die gaat, een trein die je wegrijd van het pijnlijke gelaat.
Kom je hier vandaan?
Gaat dat ooit wel lukken?
Zal het ooit gebeuren, of zal je hart je kapot drukken..
Onzekerheid is echt het allerbeste woord, maar nog steeds ben je op reis met een trein die ontspoort.
Allemaal licht, licht om je heen, totdat er zomaar iets voor je verscheen.
Zal je nog doorgaan of geef je het op?
Bij het groene licht roep je dan, stop?
De vragen, ze blijven zich herhalen iedere keer
Al laat je je gaan gebeurd het weer.
Neem je rust en sluit je ogen, ga denken aan dingen die je niet hebben bedrogen.
Voel je vrij en laat je gaan, en blijf dan ook altijd op je eigen benen staan.
Laat wat van je horen