Ik voel me verdrietig
mistroostig,
klein en nietig.
Mijn hart vult zich met tranen
want binnenkort zijn wij niet meer samen
dat vooruitzicht
voelt als een loodzwaar gewicht.
Mijn lichaam schreeuwt
laat me gaan
ver weg van die innerlijke pijn
ik kan het niet langer aan.
Je spreekt de woorden niet uit
maar ik kan ze wel horen
mijn gevecht om jouw liefde
lijkt steeds meer verloren
Vervreemding en afstand
halen steeds meer de bovenhand
waarom zeg je niet waar het op staat
dat de tijd gekomen is dat ik je loslaat.
Onze relatie is zo echt,
waardevol, oprecht en fijn
laat het einde
dan ook geen lijdensweg zijn.
Laat wat van je horen