Omdat ik niet anders kon

Jouw gekwetste blik weerspiegelt mijn daden.
Zonder emoties te tonen ,weet ik dat je gekwetst bent,dat je ontroert bent en teleurgestelt, in mij…
Maar jouw blik lijkt een eindeloze leegte , warm en kil te gelijk.
Tranen branden achter mijn ogen en mijn spijtbetoon ligt op mijn tong.
Toch kom ik niet uit mijn woorden,
want ik weet het antwoord al.
Kansen heb je me altijd gegeven maar altijd doe ik het weer.
Je kwetsen en ontroeren zonder dat ik dat eigenlijk wil.
Nu zullen onze wegen echt scheiden, verbroken met elkaar.
Ik zou willen roepen, willen schreeuwen als ik kon.
Dat het pijn doet, in mij hart,mijn ziel.
Maar alles wat ik kon doen heb ik niet gedaan.
Nu heb ik daar spijt van
omdat ik niet anders kon….