Amechtig, de adem stokte
Bij de schrik
En op hetzelfde opgenblik
Keek je als een kind dat jokte
En haastig eten naar binnen schrokte
De schrik
Van het moment
Wat komt en jou niet kent
Laat het ogenblik het ogenblik
Blijf dat kind
Houdt het een beetje
Uiteindelijk dan weet je
Dat jij het ook vindt
De adem stokt niet langer meer
En de rust valt op je neer
Laat wat van je horen