Nooit een vlinder zijn

Als een rups gevangen in zijn cocon
Zat jij gevangen in je eigen geest
Dat je nooit het echte geluk hebt gevoeld
Spijt me nog het meest

Dagenlang hebben we erover gesproken
En steeds weer kwam dan het moment
Waarop de cirkel niet werd doorbroken
En jij last had van jouw eigen intelligentie en talent

Meer dan maatjes veel meer dan dat
En toch altijd die afstand
Samen voor en tegen de rest van de wereld
Maar wat als de kaars dan toch echt is opgebrand

De leegte van een glas kun je vullen
Maar die van een hart soms niet
Net zo min als de leegte die jij
Toen je besloot te gaan achterliet

De antwoorden ken ik nog steeds niet
Ook niet op de vraag hoe je dan verder kon leven
Maar een ding weet ik wel al twijfelde jij daar aan
Er zijn zoveel mensen die om je hebben gegeven

Wat had ik je graag vleugels gegeven
Waardoor je eindelijk als vlinder in het leven kon staan
Maar de glans op jouw vleugels was allang verdwenen
Dus leer ik nu zonder jou door te gaan