Op een rustige dag, achter in de klas
Eenzaam kijk ik rond in het verlaten klaslokaal, terwijl ik buiten mensen zie fietsen.
Voor mij zie ik mijn pen en blaadje liggen, met daarop wat gekras.
Het is laat in de middag, ik doe helemaal niks, behalve nietsen.
Nakomen is wat ik doe.
Nakomen moet ik terwijl ik niets heb gedaan.
Van niets doen krijg je dus al dit gedoe.
In dit nakomuur, heb ik heel wat te doorstaan.
Ik kijk naar de klok, waarop de wijzer tikt.
Nog 50 minuten, is wat ik ervan aflees.
In m’n hoofd denk ik aan de docent die hier waarschijnlijk op kickt.
Ik kwam hier terecht, door iemand die, voor niets, naar mij verwees.
Het is bijna tijd, ik kan bijna gaan.
Zonder erbij na te denken pak ik mijn tas weer in.
Na dit uur, ben ik voor iets gestraft, terwijl ik niets heb misdaan.
Straf geven op deze manier, is waanzin.
Laat wat van je horen