Mooie tijd

De laatste bladeren laten niet los
houden zich nog krampachtig vast
nog even beschut door het bos
willen zijn ook eens winters gast
maar de winter kent hun wensen niet
de ijzige wind doet wat hem past.

Maar een blad had zich vast gehouden
met trots ging met wind zo op en neer
het was alsof hij zijn handen vouwde
een eeuwig bidden zo heen en weer
maar trots hij liet niet los
kwam alleen door de winter deze keer.

En in de mooie lente tijd
kwamen nieuwe bladereen er weer aan
en het oude blad uit wintersdagen
kon het hun toen vertellen gaan
dat door het bidden met handen vouwen
hij de barre winter kon doorstaan.

Zo mooi was toen de tijd in mei
alle bladeren zongen zacht hun lied
ze waren vrij ze waren blij.
Verbaast bleef ik onder de boom staan
en zag onder het volle bladerdak
dat het oude blad zijn nieuwe lente weer was in gegaan.