Op sommige momenten,
dwaalt er van alles door mijn hoofd.
Blijf ik maar denken,
ben ik gevoelig,
zit ik denkend op bed,
geheel verdoofd.
Op deze momenten,
doe ik hard mijn best,
alle gevoelens een plek te geven.
De onzekerheid,
de problemen,
blijven elke keer opnieuw aan me kleven.
Is er wel een moment,
dat ik niet zal twijfelen,
over het leven,
het hoe of wat..
Of blijven de gedachten,
keer op keer,
weer aan komen zweven?
Dat er weer een moment komt
dat ik stil en zelfingenomen word,
in een donker hoekje kruip,
en hoop dat niemand me hoort,
me even met rust laat,
totdat ik weer mezelf ben…
Zolang ik maar niet bang word,
en het liefste hard wegren.
Momenten dat ik hard ben weggerend,
en hard ook…
Zijn er nu wel genoeg geweest!
Ik moet nu met beide benen stevig op de grond gaan staan,
aan mezelf werken,
zodat die zere wond geneest.
Laat wat van je horen