Moet dat nou

Op een lentemiddag in het park.
De zon krijgt toestemming
om zijn warmte te delen.
De muziek klinkt in je oren en
de kinderen zijn op het
grasveld aan het spelen.
Het is druk, maar ze lachen.
De saxofonist doet zijn best.
Je bent druk met jezelf
maar denkt hetzelfde als de rest.
Het gevoel zo vrij te zijn,
te kunnen dromen over dingen,
’t laat je te willen dansen
en nog harder te willen zingen.
Vroeger spurt als een
trein voorbij
en ook de toekomst passeert.
Je leest de wolken en ziet,
dat je hebt wat je begeert.
Om je heen alleen maar kleuren.
Je merkt dat je leert
en leert en leert.
Want in alles zit wijsheid,
of je nou meewerkt
of fel protesteert.
Er vliegt een frisbee
voor je langs
en een hond ruikt
aan je voeten.
Maar het enige wat telt is,
je zult nog je
hele leven moeten.