Misterie

Mijn ogen opens in de regen,
mijjn gevoelens lopen langs me leven.
Mijn adem heeft geen doel,
kan nergens naartoe naar mijn gevoel.
Ik zit hier maar te wachten,
op een onbereikbaar ding in me leven.
Niemand kan mij dit geven,
niemand kan mij dit zeggen,
alleen ik kan het mezelf uitleggen.
Ik zit hier maar te zoeken in het donker van mijn licht,
wat moet ik doen met dit gedicht?
Het onbeantwoord laten?
Of het zoeken van mijn geluk?
Gaat het verder of gaat het stuk?