Tot de dag van gisteren was ik depressieloos.
Vandaag voel ik me voor het eerst vreugdeloos.
Ik vrees dat ook ik de strijd tegen mijn ziekte niet kan winnen
en weet even niet wat ik nu moet beginnen.
Tel je zegeningen zegt men dan.
Alsof dat wat veranderen kan.
Vandaag voel ik me allesbehalve energiek
Ik voel me beroerd, echt ziek
Waar is gebleven mijn positieve kracht?
De depri dreigt mij te krijgen in zijn macht.
Ik kan wel huilen tranen met tuiten,
wanhopig verlangen naar buiten.
De zon schijnt, omringd door een blauwe lucht
en van wanhoop verlaat mij een diepe zucht.
Ik had me nog zo voorgenomen,
dat ik nooit in de depri zou komen.
Het duurt een ogenblik.
Dan trek ik een moedige uit een blik.
stop de depri erin,
hij geeft geen kik,
Dan gooi ik weg het blik
en de moedige stop ik in mijn hoofd,
op het plekje waar de depri mij van iets had beroofd
Laat wat van je horen