Meisje in de stad

Haar verdriet als dikke schmink
Een droevig clownsmasker op haar gelaat
Zij loopt op zoek naar een uitweg
Maar het lijdenspad gaat recht door zee
Haar ogen kijken me vragend aan
In de hoop dat ik weet wat ze mist
Maar ik zoek ook wat niemand vinden kan
Ik zoek bevrijding en thuiskomst
Zij loopt me voorbij en lacht zuur
Ik laat haar achter in haar pijn
En niemand in de stad kent ons verhaal
Twee eenzame mensen in de wurggreep,
de wurggreep van de verveling
We hadden elkaar kunnen troosten
Want we weten wie we zijn zonder elkaar te kennen
Hadden we elkaar maar getroost…