Maantje

Kijken naar de maan
en ik zie je lach zó voor me.
Dromen over sterren
en ik ben even weer bij jou.
Ik had destijds een keus,
maar besliste moedig anders.
Wat moest ik doen?
“Who knows sweet moon?”.
Mijn leven kleurde blauw.

En zo zouden onze wegen scheiden.

Als ik toen had geweten
dat liefde me zo kon laten ‘leiden’.
Een leven vol kleur en vol verdriet…
Omdat ik jou daar achterliet?
Dan denk ik soms,

kon ik maar weer even kussen
met mijn Maantje.
Dat lichtje in het donker ‘licht’
nog steeds in het verschiet.

…
Vandaag had ik de kans
om weer in je straal te dansen.
De warmte van je zon
was zelfs al voelbaar, tot aan hier.
Maar de elementen,
componenten of hoe het ook mag heten.
“Wrong time, wrong place!”.
En toch…

Onze deur staat op een kier.