Ik ben zo bang dat je verdwijnt, vervaagt als de zon in de mist en dan nooit meer verschijnt.
Kon ik maar genieten van de tijd door hem met jou samen door te brengen, genieten van de kleine dingen die oneindig veel betekenen voor mij. Zoals je glimlach waarvan ik smelt als ik eraan denk, jouw stralende ogen die me doen open bloeien.
Ik zou bergen verzetten om de dingen met jou te kunnen beleven zoals we vroeger deden.
Zonder jou is het leven grijs en grauw, als een dag zonder zon.
Overdag ben ik constant aan het dromen over het beste wat me ooit was overkomen, en dat was die ene dag, die dag dat ik jou voor het eerst zag.
Nog nooit heb ik zo een groot verlangen gehad, zo een groot verdriet, of zo een grote angst.
Wat ben ik? Wie ben ik?… Oneindig veel vragen waarop ik geen antwoord weet, maar die ene vraag waarop ik wel een antwoord weet is die vraag of ik van je hou.
Laat wat van je horen