Mijn hart bonkt als een gek,
’t is een wonder dat ik dit nog trek.
Door mijn hoofd malen de gedachten
die echt niet langer kunnen wachten.
Ze staan te dringen in de rij,
wat is het toch onrustig in mij.
De onrust jaagt mij voort.
Tijd verziekt mijn leven.
Flexibel is het woord,
dat mij hiervan moet genezen.
Ik schrijf een gedicht,
tracht even te ontsnappen
maar kijk dan even op de klok,
ze heeft me weer te pakken.
De tijd verstrijkt en het lijkt
alsof zij steeds even achterom kijkt
om vervolgens weer te versnellen,
maar je kunt het op je vingers na tellen.
Ze gaat altijd even vlug
en dan ben je weer terug
waar je zo even was gebleven.
Laat wat van je horen