Kijkend vanaf de heuvels

Kijkend vanaf de heuvels over de zee,
zijn gedachten glijden
met de golven mee.
Door het gevoel van onmacht,
totaal verbrijzeld en verslapt.
Het mooiste is hem afgenomen,
het mooiste wat hij bezat.
Samen keihard gevochten
voor haar leven,
maar de strijd niet gewonnen,
hij heeft haar af moeten geven.
Kijkend vanaf de heuvels over de zee,
nooit meer samen,
nooit meer met z’n twee.
Tranen glijden over zijn wangen,
gevoelloos door een onbereikbaar verlangen.
De wind suist door zijn haar,
verdriet, ongeloof, het kan niet,
het is niet waar.
Kijkend vanaf de heuvels over de zee,
voor het eerst kon hij niet
met haar mee.
Door zijn tranen heen
kijkt hij naar hun ring.
En vraagt zich af:
heeft het leven nog wel zin?
Hij schrikt van
zijn laatste gedachten,
veegt zijn tranen weg
en rent naar huis,
omdat daar nog twee kinderen
op hem wachten.
Door alle verdriet en pijn
was hij gevoelsmatig
helemaal verdoofd,
maar hij moet verder voor zijn kinderen,
want dat heeft hij haar gisteren
nog beloofd.