Kijk zei de wezel

“Kijk!” zei de wezel
en hij wees met zijn hand.
Naar de brede sterrenhemel
en de korrels in het zand.

“Wat?” vroeg de krekel
en hij staarde wezel aan.
Zachtjes slikkend enk’le tranen,
bij het kijken naar de maan.

“Opa!” riep de wezel.
Die leeft nu nog als een licht
met zijn hart op onze schouders
en zijn blik op ons gericht.”

“Oh…” zei de krekel
en hij wuifde naar de lucht.
Gaf wezel lief een knuffel
en sloeg een droeve zucht.