Jij had een gelukkig gezinnetje verdiend

Heel even…
was jij in mijn leven
Heel kort mocht je in mij leven
en heb ik jou onbewust mijn liefde gegeven.
Te vroeg…
ben jij gekomen en weer weggegaan
Toch heb jij voor mij bestaan
ook al was jij nog heel klein.
Er zal altijd voor jou een plekje in mijn hart zijn.
Ook al weet ik dat het beter zo is,
toch wil ik zeggen dat ik je mis.
De natuur heeft bepaald
en mijn lichaam heeft gefaald.
Je papa wilde niets van je weten,
en wil mij en jou zo snel mogelijk vergeten.
Wat je papa wilde, heeft de natuur gedaan,
daarom mocht jij niet bestaan.
Je papa en ik houden niet van elkaar,
hij was voor het ouderschap niet klaar.
Het gebeurde allemaal in 1 nacht,
ik had het nooit verwacht.
Allebei een vriendin en vriend,
jij had een gelukkig gezinnetje verdiend.
Toch doet het ongelofelijk pijn,
dat jij en ik niet samen mochten zijn.
Niemand heeft mij zoveel pijn gedaan,
als jouw papa, van hem mocht jij niet bestaan.
Keihard heeft hij ons in de kou laten staan,
en heeft er nooit bij stil gestaan,
dat hij ook papa zou zijn,
hij vond zichzelf nog te jong en te klein.
Mama wil niets meer van hem weten,
en wil hem zo snel mogelijk vergeten.
Alleen gaat dat niet zo makkelijk als verwacht,
want jij kwam voort uit die ene nacht.
Niemand snapt hoe ik me voel,
laat staan wat ik soms bedoel.
Die nacht was ik inderdaad dom,
maar jij was welkom.
Helaas kon jij het gevecht de eerste weken niet aan,
jij voelde dat je niet welkom was bij je papa goed aan,
en daarom koos je waarschijnlijk om uit mama te gaan.
Boos ben ik niet,
het is jouw schuld niet,
alleen heb ik veel verdriet.
Mama kan je papa niet haten,
dat zou betekenen dat ik jou daarmee in de steek zou laten.
Jij bent gemaakt uit ons allebei,
je hebt bestaan uit een deel van hem en deel van mij.
Je papa weet niet wat er allemaal gebeurd is,
hij weet niet dat ik jou mis.
Hij denkt misschien dat je nog leeft,
niet dat hij er iets om geeft.
De afspraak was dat als ik zwanger zou zijn,
ik het zou weghalen ongeacht verdriet of pijn.
Maar toen ik het eenmaal wist,
wist ik direct dat ik me had vergist.
Ik wilde jou houden,
ondanks dat het je papa zou benauwen.
Zijn standpunt was helder en klaar:
afspraak is afspraak, geen gemaar.
Uiteindelijk heb ik het niet gedaan,
ik zou jouw papa nooit tussen ons in hebben laat staan.
Je maakt geen afspraken over dood of leven,
het is soms moeilijk om mijn gevoel weer te geven.
Ik heb je in mij gevoeld,
en ook al was het onbedoeld.
Het voelde zo fout, maar ook zo goed,
al was het nodig had ik jou in mijn eentje opgevoed.
Soms word ik op jouw papa zo boos,
maar hij is gewoon gevoelloos.
Een hart heeft hij niet,
laat staan verdriet,
Als je het gevecht in mijn buik wel had gewonnen,
had hij leugen na leugen verzonnen,
om jouw bestaan maar te ontkennen,
maar één ding moet hij wel bekennen:
hij is papa geweest of hij wou of niet,
dat ontken je niet.
Nu gaat mama verder met haar leven,
haar geluk nastreven.
Lieve jij,
jij hebt altijd een
bijzonder plekje in mij!