Je eigen kind

Het ergste wat je kunt meemaken
in je leven,
dat is als je een eigen
kind af moet geven.
’t maakt niet uit hoe oud
het kind geweest zou zijn,
want bij ieder verlies van
een kind doet het ontzettend pijn.
Maar kindjes die geboren worden,
en nadien weer moeten gaan.
das erg, die hebben maar even
op de wereld kunnen staan.
Zij diegene die net konden
kruipen of nog in hun wiegje lagen,
maar nooit naar mama of papa
hebben kunnen vragen.
Je zal nooit weten wat de eerste woordjes zullen zijn geweest,
en zelfs ook niet hun eerste verjaardagsfeest.
Als je kind nog zou leven,
wanneer waren dan de eerste stappen,
en hoelang zou het duren,
eer dat het zelf eten kon happen.
Wanneer zouden ze hun eerste
liefde tegen zijn gekomen,
dat zul je nooit weten,
zelfs niet in je verste dromen.
Je gaat ermee slapen
en staat ermee op,
als ouder zijnde staat
je hele leven op z’n kop.
Er staat gewoon een enorm
groot gat in je hart,
dat is niet te omschrijven,
dat is een gevoel apart.
Je stelt de rest van je
leven zoveel vragen,
die je tot je sterft altijd
bij je zal dragen.
Dan stel je de vraag
of God wel echt bestaat,
want hij is dan diegene
die je zo erg haat.
Hij hoort te waken over ieders leven, dat word toch zo gezegd,
maar blijkbaar is het niet
voor alle mensen weggelegd.