Jij was mijn vriend
een lieve man
waarme ik toen
nog praten kon
je was mijn trots
een zachte stem
een sterke rots
een lieve hem.
Ik was een meid
zoals zovelen
maar niet de tijd
ging ons vervelen
ik wou alleen staan
niemand om me heen
verder gaan
zoals iedereen.
We waren vrienden
zelfs meer dan dat
maar het mocht niet baten
ik was het die jou vergat
kon je niet zeggen
dat ik wou gaan
niet eens uit leggen
wat zou bestaan.
Nu denk ik nog veel aan jou
met vaak betraande ogen
maar de hemel blijft
niet altijd blauw
soms loop je neer gebogen
je lach en woorden
betekenden kleur
in donkergrijze dagen
geen liefde of rozengeur
komt me nu nog plagen.
Laat wat van je horen