Als de nacht mijn dag verlicht,
met zijn milde duisternis.
Verdwijnt de wereld om me heen,
zijn er geen dagen meer alleen.
Op mijn reis van toen naar ooit,
weet ik zeker dat ik nooit,
een knuffel vind zo lief als jij,
m’n reis naar ooit is nu voorbij.
Jij was de weg die ik wou gaan,
wij samen naar een nieuw bestaan.
Ons doel van leven, eeuwig wij,
te ver gezocht, te vlug voorbij.
Ik vraag aan elk antwoord nou,
waarom het toch niet lukken wou.
Besef dat niemand helpen kon,
want liefde kent ook geen waarom.
In elk moment van tederheid,
dat ik delen mocht met jou.
Werden dromen werkelijkheid,
die ik nooit echt geloven wou.
Ik wist dit duurt geen zomers lang,
en hield me sterk maar was zo bang.
Op wat de winter ooit
voor mij brengen zou,
Een kilte leeg, en zonder jou.
Er klopt een hart in mij dat hoopt,
terwijl verdriet me langzaam sloopt.
Elke nacht voel ik jou bij me echt,
terwijl ik met m’n dromen vecht.
Ik wil het niet maar telkens weer,
beleef ik terug die eerste keer.
Dat echt vergeten,
moet het zaligste zijn,
voorbij het sterven van de pijn.
Besef dat niemand mij ooit helpen kon.
Want liefde kent ook geen waarom.
Laat wat van je horen