Ik sta hier in een doolhof

Ik sta hier in een doolhof hopeloos verdwaald,
Met een masker dat ik nog nooit van mijn gezicht heb afgehaald.

Ik zit in de knoei met mijn eigen gedachten,
En zit hier in het doolhof maar op het einde te wachten.

Ik sta hier in een mistig donker gat,
Het is hier vies modderig en nat.

Ik moet doorzetten met weer en wind,
Tot ik de uitgang mijn lichtpuntje vind.

Ergens is het goede pad,
Dat uiteindelijk mijn lichtpuntje bevat.

Mijn hart volgen is het belangrijkste wat ik nu moet doen,
En dan word het doolhof vanzelf langzaam groen.

Moeilijke hindernissen moet je trotseren,
Dan worden de moerassen onderweg weer mooie blauwe meren.

Opeen komt je iemand tegen die het masker breek, De Breker,
Het masker verdwijnt langzaam maar zeker.

Zonder dat je het weet ben je dan al dichter bij de uitgang,
Loop door, wees niet bang.

Nog heel even flink zijn je bent er bijna,
Nog even doorzetten door de allerlaatste aardmassa.

Je gedachten en je masker laat je nu los,
Je laat ze achter in het verwoeste doolhof dat veel weg had van een duister bos,

Je hoort de vogeltjes voor het eerst weer zingen,
Die je het flink zijn nog meer aandringen.

Je bent weer blij met je leven,
Denk maar aan al die mensen die zo SUPER veel om je geven.

Durven praten durven huilen,
Zonder je onder je dekens te verschuilen.

De uitgang jouw lichtpuntje je staat er nu recht voor,
Kom met me mee en stap erdoor.

Je ziet de wereld, hoe mooi het eigenlijk is,
De allerlaatste gedachten die ik nu uit mijn hoofd wis.

Je hebt het allemaal overwonnen,
Dat doorzetten is dus niet door iedereen verzonnen.

Soms in het leven moet je even hard zijn,
En nee dat doet niet pijn.

Maak nu lol nu je weg bent uit dat woeste gebied,
hup, weg met al dat verdriet!