Ik heb schijt aan wat je zegt

Ik weet niet wat je praat,
Maar alles wat ik hoor is enkel bla bla blaa.
Je praat hard, maar niet hard genoeg.
Omdat ik alleen horen wil wat ik echt horen moet.
Elk woord uit je mond valt langzaam weg..
Want ik heb schijt aan wat je zegt!

Fijn dat ieder van jullie trots op mij was.
Fijn, die schouderklopjes, aaien over de bol en complimentjes die iedereen gaf.
Fijn, die waardering ook al doe ik soms een beetje maf.
Fijn dat jullie keer weer om mij lachtten…
En voor elke keer dat jullie mij natrapten.

Ja, dat was sarcasme

Want ik heb helemaal niks van jullie gehad.
Alles wat ik doe kraken jullie af.
Elke keer weer: zet je zelf toch niet zo voor gek!
Kun je niet zien dat ik daar nix aan heb?
Al zet ik mezelf voor joker.
Dan nog, kom eens een keer wat positiever over.
Door de dingen die ik doe ben ik weer in mezelf gaan geloven.
En dan komen jullie, en halen de bekende wond weer open.
Maar ik heb daar nu schijt aan en ben voortaan Oost-Indisch doof.
Omdat ik niks van jullie gepraat geloof!

Ik weet niet wat je praat,
Maar alles wat ik hoor is enkel bla bla blaa
Losse letters stuiteren op de grond
Vliegend om me oren, straks raak ik nog gewond.
Elke zin word direct weer omgelegd.
Want ik heb sgijt aan wat je zegt!

Ik hoor jullie elke dag nog steeds praten.
Bla bla blatend als schapen.
Mekkeren als makke lammetjes.
Doorzeurend als kleine stormrammetjes.
Of scheef loeiend als koeien.
Het kan mij allemaal niks meer boeien.
Want ik zal s’nachts echt niet meer met deze problemen stoeien.

Dus ik zeg het jullie nu rechtstreeks.
Nadat jullie klaar zijn druk ik gewoon op backspace.
Als ik wil, dan word ik toch lekker caberetier?
Want al dat gejammer daarover dat haat ik nog het meest.

Ik zegt het nog een keer
Alles wat krom is maak je recht.
Maar mij kun je niet buigen,
want ik heb sgijt aan wat je zegt!