Ik ben moe

Ik ben moe, oneindig moe
Het lukt niet hoe ik ook
mijn best doe.
Al twee dagen heb ik weeen weggezucht,
het wordt een keizersnee…
ik ben opgelucht.

Ik ben best wel bang,
terwijl ik de laatste wee opvang.
Een naald dringt zich in mij rug,
de pijn komt nu niet meer terug.

Verlamt tot aan mijn navel
lig ik op de operatietafel.
Nu duurt het niet lang meer
een half uurtje ongeveer.

Peter staat achter mij
en kijkt gespannen toe.
Ik kijk naar zijn gezicht,
ook hij is erg moe.
Zijn ogen zijn op mijn buik gericht,
dan opeens verandert zijn gezicht..

De spanning valt eraf
en kijkt nu heel verrast
Hij pakt mijn hand
en houd die stevig vast.
Het is een meisje hoor
ik iemand zeggen,
we komen haar zo bij u leggen.

Peter kijkt me aan en geeft
me een tedere kus,
Een meisje…het wordt Lisa dus.
Hij is met de zuster meegegaan.
En even later kwam hij met jou aan.

Zacht legde hij jou bij me neer,
ik voelde je gezicht zo zacht en teer.
Wat een wonder… zo ongelooflijk klein,
voor jou doorstond ik dus alle pijn.

Ik heb jou zeker niet
makkelijk gebaard,
maar jij lief klein mensje,
bent het meer dan waard!
We zullen haar nog even wassen
werd gezegd,
ondertussen werd ik nog gehecht.

Ik zuchtte, het is klaar mijn ogen sloegen zich toe.
Ik ben moe,oneindig moe.