Na Negen maanden eindelijk
het geluid waarop is gewacht.
De eerste krijsende toontjes,
waarom je nu nog lacht.
Zo klein en zo teder
ligt het op je arm;
het ruikt zo babyachtig
het huidje voelt zo warm.
De weeën zijn vergeten,
verdwenen is de pijn,
als je kijkt naar dat kleine hoopje
waar jij trots de moeder van mag zijn.
Je mag je borsten ontbloten,
de spruit is aan de melk,
het is gulziger dan z`n vader
zuigt evenveel aan elk.
Met de dag zie je het groeien,
het poept en slaapt en krijst;
drie keer per nacht je bed uit
het heeft je leven opgeëist
Je ziet er niet meer uit,
het leven lijkt een hel,
je bent moe en hebt een depressie
maar nummer twee trekt aan de bel.
Dat is zo afgesproken
met de vader van je kind;
maar achteraf bekeken
weet je niet of je het nog wat vindt.
Maar eens zullen ze de koffers pakken,
dan gaan ze één voor één.
Het kost dik twintig jaar van je leven
maar wedden; je voelt je dan alleen.
Laat wat van je horen