Ken je dat gevoel, dat je maag in de knoop ligt?
Dat je het niet snapt waarom je je ineens zo voelt.
Als je hem ziet je gewoon voor hem zwicht,
ook al was het niet zo bedoeld.
Nee vast niet, de wereld waarin ik leef, leef ik alleen.
Alleen met een boek en muziek.
Met niemand, echt niemand om mij heen,
tot die keer dat jij verscheen.
Het was raar
en
ookal voelde het niet goed..
Mijn hoofd zag klaar
en ‘k voelde een warme gloed.
Ja en nu, ik heb zo mijn twijfels en ben zeer onzeker…
Ik heb trillende knieën en zwakke enkels,
heb armen nodig om rond mij te slaan, zoals een deken.
Zonder dat we worden bekeken.
Om in de stilte elkaar te voelen,
of in elkaars schoot een boek te lezen.
Gewoon verliefd zijn zonder ergens anders op te doelen,
en geven om elkanders leven.
Laat wat van je horen