Het Kindergrafje

Ik ken je niet
Maar ik voel verdriet
Als je nog had geleefd, had ik je naam waarschijnlijk nooit gelezen
Dan was ik je nimmer tegengekomen
Of je was juist kind aan huis geweest
Misschien had je de auto’s van mijn zoontje betast
Met zijn blokken torens gebouwd
Samen gelachen en ruzie gemaakt
Je kent mij niet
Maar ik sta stil bij jouw steen
En ik voel dringende spijt
Omdat je er maar zo kort mocht zijn
Vijf jaar is niets
Je was als de kuiken die samen met het ei brak
Ik huiver
Want dit kan mijn jongen ook overkomen
Een lancering van droge tranen
Ik huil voor jouw ouders
Zij hebben jou wèl gekend
Zij hebben jou geknuffeld
Jij hebt hen laten lachen
Zij kunnen nooit meer lachen
Papa en mama kunnen hier niet staan
Hier, bij jou, ligt immers ook hun levensgeluk begraven…