Ik krijs om hulp maar niemand kan mij horen.
Het lijkt wel alsof iedereen mij verlaten heeft.
Het is net of iemand in mijn hart gaten heeft zitten boren.
Soms heb je het idee dat niemand om je geeft.
Mischien wel een beetje alsof je even niet meer leeft.
Soms is het leven moeilijk en ook heel hard.
Maar je moet stappen zetten .
Niet naar achter maar naar voor.
Stappen in de weg die je helpen.
Stappen niet te groot en niet te klein,
Precies genoeg om te overleven.
Net om je dat goede gevoel te geven.
Maar soms kost het veel verdriet en heb je tranen die niemand ziet.
Maar soms moet je doorzetten ookal doet het soms pijn.
Maar je leidt je eigen leven,
en daar zou niemand anders ooit de baas over zijn.
Laat wat van je horen