In avonden als deze
maanlicht in het donker schuilt
en oerkracht voelt in weze
is daar ergens
een roos die huilt.
Als bij één klaterende waterval
stort hij zijn tranen neder
tot weer de zon schijnen zal
dan straald en blijd
zijn hartje weder.
Want immer na de regen
schijnt de zon hemelhoog
en uit een parelglans geregen
toont hij zijn regenboog.
Wanneer de zon
de droogte heeft gevangen
de donkere wolken zijn er weer
vallen duizende druppels van verlangen
op zijn aangezicht neer.
Laat dan de tranen rijkelijk vloeien
tot het volgende offensief
ik ga er me niet meer mee bemoeien
hij is … doodgewoon
heel gewoon een hartendief.
Laat wat van je horen