Ik ben doorgaans geen stotteraar,
maar ik struikel over
het woord gedesillusioneerd.
In mijn jongensjaren was het postkoets.
Niet dat het echt fout ging,
ik moest oppassen om
niet potskoest te zeggen.
Overigens, ik heb nog nooit een postkoets gezien.
Ja, in de strips over Lucky Luke, maar die schoot sneller dan zijn schaduw.
Nu blijkt dat het niet woorden zijn die deel uit maken van mijn achilleshiel,
het zijn zinnen waarin een
ziel niet wordt herkend.
Was ik maar Lucky Luke.
De doodgraver had de maat al gemeten. Ik spring op mijn paard en zing
‘I’m a poor lonesome cowboy …’.
Laat wat van je horen