Het donkere bloed stroomde door.
Jouw verdorde bladeren,
in droogte verzeild.
Echter van buiten was geen spoor.
Van een hopeloze klok die tikt voor z’n tijd.
Jouw bestaan slechts als herinnering vertaalt.
In twijfel over deze moedige daad.
Eigenhandig het lot bepaald.
Geen oogst zonder zaad.
Had men kunnen en willen weten.
Wat hij verborg achter z’n jonge lach.
Ooit zal hij weer worden vergeten.
Ondanks dat hij zelf koos voor de laatste dag.
Laat wat van je horen