Iemand sprak mij dringend aan.
Ik zei maar dat ik het niet wist.
Had ik haar maar verstaan!
Dan… was ik nu niet
aan’t piekeren gegaan.
Een trein stopte voor mijn neus.
Ik las een boek en keek toevallig
op, keek verbaasd naar deze reus
wachtend om verderop te gaan.
Mij onderdompelend in het stille dal,
afgesloten van alle wereldse chaos
heb ik even genoeg van al dat gelal,
genoeg van al dat drukke gewoel.
Iemand keek mij nauwlettend aan,
doorbrak ongeweten mijn isolement
van een sombere gedachte vandaan.
Een gebaar zo eenvoudig te verstaan.
Laat wat van je horen