Zes jaar terug werd jij geboren.
En kregen wij later te horen,
Ondanks dat je zo mooiwas en klein.
Dat jij niet gezond zou zijn.
De vraag was,”waarom nou wij?”.
We snapten het niet..waarom nou jij..
Een schok,terleurstelling,vol van verdriet.
Alles zat erop en eraan,zo’n mooie griet.
Tijd van accepteren,hoe moeilijk het soms ook was.
Wat ons toen hielp,dat merkten we later pas.
Die mooie lach en die stralende ogen,zo mooi als de zee.
Lieve schat,je stal er vele harten mee.
We zouden het zo weer over doen de volgende keer.
We genieten van je meer en meer
De vreugde is gekomen in plaat van de pijn.
Het mooiste vind ik,dat ik je mama mag zijn.
Je heb plezier,dat horen wij met je gekraai of een gil.
Je ogen praten voor je,die geven aan wat je wil.
Ook al loop en praat je niet.
Dat is al genoeg als mama dat ziet.
Het enige wat mijn pijn doet is dat…
Word jij nou nooit die rolstoel zat?
Je word nu zo zwaar en groot.
Dat het niet altijd meer gaat op mama’s schoot.
Nu komt er een nieuw tijdperk aan.
Je zult binnekort uit logeren gaan.
Doet mama eigenlijk wel veel pijn.
Maar ik weet dat jij in goede handen zal zijn.
Laat wat van je horen