Zo op het uur dat de
duisternis zijn intrede doet,
en de dageraad zijn einde ziet naderen,
is het moment daar dat je de wereld anders gaat benaderen
Kijkend naar de sterren,
laat me het hedendaagse vervagen,
dat plotselinge besef van tijd en ruimte
zij brengen mij tot vele vragen…
Wanneer menig mens dromenland al heeft bereikt,
heeft Klaas, als zo vaak,
mij te weinig zand aangereikt
Kan de slaap niet vatten, op weg, zoekend naar het ongrijpbare,
behoefte aan expressie, probeer deze wereld te verklaren
De tanden des tijds blijven me boeien,
pak pen en papier en laat me gedachtes vloeien
Als een emotionele drenkeling gooi ik mijn gevoelens overboord,
het enige middel om me te uiten is de kunst van het woord
Mijn brein heeft misschien
wel last van overgewicht,
zij weegt te zwaar aan alles wat buiten onze rede ligt
Keizerrijken en koningen,
ze vergaan zo met de tijd,
maar sommige dingen blijven voor mij onzekerheid
Ze moeten naar buiten, de hersenspinsels in het hoofd,
dwalend in het doolhof van de gedachte
Van afvragen naar bewoording,
ik heb ‘t niet altijd bij machte
Taal blijft zo nu en dan een begrensd plateau
O filosofische roes, je reikt niet altijd tot mijn schrijfniveau
Maar voor de rest,
maak ik poëtisch elegant,
alles van kant.
Laat wat van je horen