Als een stuiterbal ging je door mijn leven.
Op de grond kon ik erbij,
maar was je dan te hoog,
dan was je te ver voor mij.
Kwam je weer op de grond,
dan pakte ik je op
en hield je stevig vast.
Ik liet je niet meer los.
Toen zei je: Laat me gaan.
Dat wilde ik eerst niet,
maar ik heb het wel gedaan.
Ik liet je vallen uit mijn handen,
op de grond stuiterde je een keer.
Toen ging je weer omhoog, heel hoog.
“Voorgoed”
Toen zag ik je niet meer.
Laat wat van je horen