De rimpeling

Het leven is eigenlijk
als een rimpeling in het water;
Het begint klein wordt steeds groter en verdwijnt uiteindelijk dingen mee nemend die het op zijn pad tegenkwam.
Sommige zeggen dat het
einde de hemel is, andere de hel.
Ik weet niet wat ik
er van moet denken.
De dood hoort bij het leven,
Ik zal me erbij neer moeten leggen.
Maar nu jij er niet meer bent,
zijn er geen woorden meer voor die dit verlies kunnen beschrijven.
Alles was zo normaal,
lachen, praten,
knuffelen niks meer is het zelfde
Nu is alles anders.
Ik hoopte dat het een nare droom was, ik hoopte dat ik wakker werd
en alles weer is zoals het was.
Maar stiekem in mijn hoofd weet ik dat het niet zo is.
Je bent weg, voorgoed.
Je bestaat alleen nog in al onze herinneringen aan jou.
Er zijn dingen waar je
niet meer bij bent.
Dingen waarbij ik altijd
dacht dat je erbij zou zijn.
Maar die ene rimpeling
heeft nu jou mee genomen.
Meegenomen naar een plaatsje waar wij jou ooit kunnen terug zien.
Van boven kan je nu op ons neerkijken.
Je hebt vast en zeker een plekje veroverd om naar ons te kijken.
Over ons te waken, en je commentaar te leveren omdat jij het beter weet.
allerliefste, je hebt een plekje in ons hart, een plekje in onze gedachten,
en een grote plek in ons leven.
We zullen je missen.