Ze merkte het niet in haar jolijt
Ze opende voorzichtig haar ogen
En schonk een moedige nieuwe wereld
Meer dan elke vorm van schoonheid
Haar dans was van hoogstaand formaat
Als het penseel dat ze hanteert
En schilderde de mooiste vlinder
Langs de zon en zijn dageraad
Al gauw verstrengelden haar gedachten
In de poten van de kleurige vlinder
Die nietsvermoedend intuïtief
Nieuw leven doet verwachten
Zelfs als een woord in dit festijn
Haar pracht beweren kon
Zou haar vlucht met de vlinder
Generlei een afscheid zijn
Geen ziel was zo schilderachtig
Als de ster die zij deed ontstaan
Omdat slechts één ziel overleeft
Altijd de Liefde indachtig.
Laat wat van je horen