De marteling

De school is gegijzeld.
Het gebouw ernaast is verbrijzeld.
Het meisje zat aan touwen vast.
Daarvan had ze erge last.
Misschien wou ze daarom wel te graag.
Misschien wou ze daarom wel te veel.
Maar op een mooie zomerdag
was ze weg van het toneel.
De bomen wisten hoe het zat.
De wind hield stijf haar mond.
En daarmee is dit verhaal mooi afgerond.
Voor de laatste keer keek ze
naar de vogels in de tuin.
Voor ze verdwenen in het puin.
Voor de laatste keer keek ze
naar de ondergaande zon
voor de marteling begon.
Met de dood voor ogen.
Is haar geest weg gevlogen.
Naar een plek hier ver vandaan.
Waar dat soort ergs nooit
word nagedaan.
Daar leefde ze gelukkig en lang.
En ze was nooit meer bang.