De distels verdrijven de rozen

De distels verdrijven de rozen
Maar van de lange stekels wil de roos ook al niet meer blozen
Steeds meer bladeren vallen af
Omdat men die voor hem moest zorgen steeds minder gaf
De stekels beginnen steeds meer te steken
Naar de bloei en pracht kan nog amper worden gekeken
De roos moet gaan vechten voor wat hij niet is
Steun van boven af is hier een groot gemis
Dit is het verhaal van een wereld die zorg heet
Waar men het welzijn van de mens vergeet

Hoge heren in kantoren verstrooit door cijfers die ze amper kunnen tellen
Ondertussen laten ze zich niet door de grondmensen de werkelijkheid vertellen
Als men geld moet besparen
Zitten de bejaarden, zieken en armen gewoon weer op blaren

Als de roos geen water krijgt
Is het verdorren wat uiteindelijk dreigt
Zielig alleen in een hoek achter gelaten
Niemand heeft tijd om hem op nieuw te laden
Geen aandacht meer voor de pracht die hij eens bezat
Valt hij buiten deze zorg in een verdervend gat

Hoe kun je in hemelsnaam bezuinigen op mensen die zo afhankelijk zijn
Het laten zien van zo’n goede zorg is pure schijn
Hoeveel mensen worden door dit wel niet aan hun lot over gelaten
In pure nood en ellende achter gelaten

Nu de roos geen water meer kan krijgen
Anders was alleen de kosten maar gaan stijgen
Vallen de bladeren één voor één naar beneden
Heeft hij eigenlijk maar een zinloze strijd gestreden
Alles waar hij voor was gegroeid
Was in een korte tijd eenzaam uitgebloeid
Er was helaas niets of niemand wat hem op ging vangen
Want het hoge gezag had andere belangen

Vertel me hoeveel steven er wel niet weg in de geestelijke en ouderen zorg
Wie staat er überhaupt voor deze mensen nog borg
Even een kort praatje is haast al te veel
Maar bedenkers van deze regels,
als jullie het overkomt,
is dit ook jullie deel.
Overdenk die bezuiniging nog eens met menselijk gevoel
En geef mensen die vast zitten aan de zorg ook weer een doel.