Ik zat aan het venster va nde dageraad
het duister gleed langzaam voorbij
de dageraad oplichtend
als een gouden spoor.
Het zonlicht door mijn venster scheen
veel licht uitbundig geen geween
kon ik het maar begrijpen zo zuiver en mooi
het is met niets te vergelijken
dat gouden spoor.
Ik voelde me droevig en zag
om me heen zwarte wolken
zo donker en dreigend
dat was de nacht
hij lag op de loer
maar moest wachten totdat
de avond verscheen.
De zon ging onder en het
schemert al reeds
de nacht is gekomen
dat had ik gevreesd.
De nacht van de eenzaamheid
pijn en verdriet vergrootte zich
en verspriede zijn gebied
dit is het einde dacht ik misschien
komt de morgen ik ben zo bang.
Maar zolang God het wil zal
er dageraad zijn
tot het eind der dagen is er zonneschijn
wie wandelt met de Heer heeft niets te vrezen
al is het donker niet fijn
spoedig zal het licht er zijn.
Laat wat van je horen