De bagage van ons huwelijksleven
Was soms best wel zwaar
We hebben veel moeten geven
Maar steeds hadden we elkaar
Samen onze Mireille opgevoed
Samen veel gestreden en geleden
Gaven we elkaar weer nieuwe moed
Kijken we samen om naar het verleden
Onze mooie zon is onder gegaan
Voor altijd van ons heengegaan
We proberen ons harten zeer te verbloemen
Maar we blijven haar naam steeds noemen
Steeds blijft dat stille verlangen
Het blijft voelbaar in de lucht hangen
Steeds het verlangen naar toen
Het is niet meer over te doen
Barsten vol heimwee en verdriet
Ons verleden en heden uit ons leven
De mooie glans ging teniet
Liefde werd door rouw verdreven
Maar steeds weer word haar lach
Aan ons telkens weer gegeven
Reflecteerde nu onze hoop
In de scherven van ons leven.
Laat wat van je horen