De enige dag dat je denkt
dat je lief je lief heeft.
Een dag waar niemand op uitkijkt.
Een feest dat begint,
en eindigt op bedrogen en bezwaar.
Vertrouwen,wantrouwen en gelieg.
Een smoes dat niet vertaald word, het enige waar hij op uit is om je te kwetsen om je van een heuvel af te dieuwen om zich zelf recht overeind houden.
Daar val je dan,
letterlijk en figuurlijk.
Kwaad en verdriet, in je hart en ziel.
Weet niet meer waar je moet staan,
Weet niet meer waar het
einde zal voorkomen.
Geen idee wanneer je gedachtten
weer eens helder worden.
Waar weer zon,zee,strand is.
Nu geen zin meer hebben
in wat dan ook.
Steeds de gedachtte waarom ik.
Ik heb je niets misdaan.
Wie weet komt er een antwoord.
En zal ik ooit weer schitterend
naar je kijken.
Laat wat van je horen