Daar heb ik niet voor gekozen

Ik voel me zo alleen.
Nooit eens een arm om me heen.
Al heb je nog zo’n een verdriet.
Iemand van wie je heb gehouden.
Ziet het zogenaamd niet.
Omdat hij niks meer om je geeft.
Niet meer van je houd ook al ben je bijna 40jaar getrouwd.
Je loopt al jaren aan elkaar voorbij.
Je doet het voor je kinderen.
Waarom moet het leven zo hard zijn.
Als ik mijn ogen open doe,
gaat het al niet goed.
Alleen de gedachten al hoe ik het straks weer brengen moet.
Ik ben ver bittert het doet zo een pijn.
Waarom moet het toch zo zijn,
Ik weet het niet meer,
ben toch zo uitgeblust
en verlang als het zo verder moet gaan
en niet beter wordt naar eeuwige rust.
Want zo kan ik niet meer leven,lppend langs elkaar,
daar heb ik niet voor gekozen,
nou dan gaat hij maar.