Te jong gestorven,te jong gegaan
Haar rouwende familie had een muntje in haar hand gedaan
In de onderwereld stond Charon te wachten
Getroffen door haar schoonheid nam Charon haar mee
Niet over de Stynx,maar naar zee
Dit was de eerste keer
De veerman van de doden
ontsnapte aan de blik van de goden
Hij en zij leefde weer die nacht
De maan draaide alleen om zijn boot en niet om de aarde
De sterren fonkelden nieuwsgierig toen ze hen ontwaarden
De boot schommelde en een munt viel in het water
Ik vond hem in een oester,een eeuwigheid later
Ik gooide hem in een wensput,die reikte tot de onderwereld
Terug naar Charon
Zijn teruggeven herinnering verwarmde hem,als de zon
Laat wat van je horen