Borderline een zwaar bestaan

Gevoelens verloren.
Emoties vergaan.
Steeds zoekend naar de
zin om de dag door te gaan.
Nooit echt verdrietig,
ook nooit echt blij.
Ze zeggen een ziekte.
Maar het hoort bij mij.
Veel dagen van zoeken,
naar de zin van het bestaan.
Veel dagen van onrust,
door verdriet verdooft.
Niet kunnen huilen,
mijn onrust wordt groot.
Gelukkig ik iets beter
ik snij me niet meer.
Van binnen een muis.
Van buiten een beer.
Ik hou niet van ruimte.
Ik blijf liever hier thuis
Nooit word ik meer beter.
Nee, dit is mijn lot.
Bang voor reactie van andere.
Je voelt je zelf niks waard.
In alles onzeker.
Je voelt je altijd alleen.
Ik wil eigenlijk niet meer
maar waar moet ik heen?
Ik heb mijn kinderen..
Voor hen moet ik door.
Maar als je diep in mijn hard kijkt.
Voor mij hoeft het niet hoor.
Dan voel ik me schuldig
want ik heb een keus.
Tegen over mensen die sterven en veder hadden willen gaan.
Om zo negatief in het leven te staan.
Als tegen prestatie heb
ik meestal een lachend gezicht.
En leef ik voor anderen
mijn zware bestaan.
Zo dat ze kunnen zeggen ik
iets goed heb gedaan.