Boereneer

Vader, nooit hebben we
samen geploegd of gezwoegd,
Op dezelfde akkers
van onze voorvaderen.
Geen eg, ploeg, snede,
groef noch enige kerf.
Noch teugel noch beugel
ruiterlijk op het boerenpaard,
ging vanvaer op zoon van
hand naar hand.
Nooit zaten wij te peinzen
over de oogst aan de haard.
Gevoelens en gedachten wrokkig opgespaard.
Geen hoeve, schuur,
pand of gemeenzaam lemen erf
Werd ooit plechtstatig
verdeeld onder ons beiden.
We deden ons best
om elkaar te vermijden.
Geen bank of leest is
er ooit van ons alleen geweest.
Nooit spuugden wij, wrijvend in de hand, boven de omgewoelde kronkelgrond.
Nooit dat verlossend woord
van aansporinguit je mond.
Geen kloner,aardeklomp of kluit maakte deel van ons tweeën uit.
Elk zijn grond en land.
Niets met de oudste zoon,
met mij, placht jij te delen.
Verwoed schraapten wij onze
ingetogen en dorstige kelen.
In het loutere niets van dit alles,mijn magere vader, waren wij bezielers van een werk-of eetfestijn.
Neen,geen zonneschijn,
geen arbeidsfeest.
Nuchter vloekte of tierde of bromde jij nooit tegen mij.
Jij,vuurvogel van verdriet.
Hemels hebben wij nooit dankbaar geloofd of devoot gezegend.
Hooguit was er moeders schone was
die men voor het regent en rijpt,
vlugvlug als een lijsterbes
schuchter grijpt.
Neen,Vader,nooit hebben wij samen droef geploegd of gezwoegd.