Zoals ik eerder zag
was niets een nieuwe dag.
Mijn hart vergaf het op
en ik mezelf op mijn kop.
De tranen bleven stromen
want jij wilt niet meer komen.
De dreiging is nu echt;
dit komt niet meer terecht.
Zo zal ik blijven zoeken,
proberen zonder vloeken
en zonder te gaan klagen
speuren naar beter dagen.
Ik zou me moeten denken
en zo iets moois me schenken.
Maar wie geeft mij de moed
en doet mijn toetje goed?
Laat wat van je horen