Beboeid beslaat zijn adem het glas
welke hem aan het binnenzijn dwingt. Als verloren beschouwend is zijn blik benageld op een bruinend blad, welke
teergeworden ligt te vergaan in een
kil gesloten waterpoel. Tot in het onbekende is de starende aan functie verloren als een verkouden hond.
Jong als hij was, lenig en gesterkt door de jaren, eist hem hetzelfde lot
als die van een te oude boom.
Een boom welke haar jeugd van
bladeren ontnomen heeft moeten zien worden door tijd’s grillen en zelf
alleen nog over mag gaan tot
bodemverrijkend middel. Daar waar men geld heeft zien schitteren hij niet
vergeten zal, zo vergeet hij des te sneller wie hem deelgenoot van het
levenslicht heeft laten maken.
Laat wat van je horen